W metodzie werbo – tonalnej specjalnie dobrane ćwiczenia oddziaływają na rozwój motoryczny dziecka, zmysł równowagi, dzięki czemu można uwrażliwić słuch i usprawnić komunikację językową dziecka. Metoda werbo – tonalna przeznaczona i stosowana jest głównie u dzieci z wadami słuchu, jednak świetnie się sprawdza również u dzieci słyszących. Malutkie, słyszące dzieci również bardzo dobrze na nią reagują. W metodzie werbo – tonalnej każdej samogłosce i spółgłosce przyporządkowany jest przedmiot, rekwizyt, który stosowany jest do wywołania i utrwalania danej głoski. I tak np. samogłosce [u] odpowiada bączek, samogłosce [e] – kubeczki, a spółgłosce [f] – piórko. Dzieci tworzą sobie skojarzenia między przedmiotem, rekwizytem a dźwiękiem (np. uuu) i w momencie, kiedy widzą dany przedmiot często same, pierwsze wydają dźwięk, którego się wcześniej nauczyły. Celem metody werbo – tonalnej jest przełożenie ruchów całego ciała (makroruchy) na ruchy narządów mowy (mikroruchy) i wykorzystanie związku, jaki pomiędzy nimi zaistnieje. Osiąga się to przez stosowanie rytmu ciała, rytmu muzycznego oraz zabaw fonacyjnych. Rytm ciała jest wykorzystywany do wywołania głosu, jak i korygowania nieprawidłowej artykulacji, natomiast ruchy ciała służą nie tylko do tworzenia sylab, ale też do układania zdań bez pomocy odczytywania mowy z ust. W rytmie muzycznym w trakcie terapii wykorzystywane są łatwe wyliczanki-rymowanki, które podkreślają elementy suprasegmentalne mowy tj. akcent, melodia, tempo. Wykorzystując w swojej pracy elementy metody werbo – tonalnej można zaobserwować, że dzieci dobrze na nią reagują, dobrze się bawią. Cieszą się na widok np. bączka, często same go zabierają i same chcą nim kręcić, mówiąc: [u]. Śmieją się również na widok pompona, który wykorzystywany jest do wywołania samogłoski [a]. Pracując metodą werbo – tonalną można szybko zauważyć efekty i postępy, jakie robią dzieci. |